هروقت به نعمتی در زندگیم می اندیشم خدارا شکر می گویم و از او می خواهم آنرا برایم نگه دارد.

مثلا داشتن پدربزرگ و مادربزرگ خوب نعمت بزرگی است.چقدرآنها را دوست دارم و چقدر تلاش می کنم هرچه احترام - ادب -خضوع درذاتم هست تقدیمشان دارم.وقتی ازدوستانم میشنوم که از این نعمت محرومند و یا اگر دارند ؛غرغرو-پرتوقع-خودخواه-اخمو و پرخاشگرهستند محبتم نسبت به آنها بیشتر می شود.

هروقت می بینمشان دستهایشان رامی فشارم وسروصورتشان را می بوسم تابدانندچقدردوستشان دارم.هرگاه موفقیتی بدست می اورم و یا مشکلی از کارم گشوده می شود بعد ازیادخدا بیاد آنها می افتم که حتما اثرو نتیجه دعای خیرشان بوده است.آندو یکساعت قبل از نماز صبح بیدار می شوند وباخواندن قرآن وگفتن ذکرو دعای خیر برای خود و دیگران روزشان راآغاز می کنند.مادر بزرگم بدین ترتیب در سال ۱۲تا۱۵بارقرآن راختم ودوره می نماید.

گاهی از خودم می پرسم آیا زوج های نسل جدید پس از گذشت شصت سال زندگی مشترک می توانند اینچنین صادقا نه یکدیگر رادوست داشته باشند؟