سرکار خانم فاطمه حسن زاده،از بانوان بسیار فعال عرصه آموزشی،فرهنگی،اجتماعی و ورزشی شهر بندرکنگ می باشند.عدم معرفی این بانوی پرتلاش در این مدت از نقاط ضعف این وبلاگ بشمار می آید..... با توکل به ذات احدیت در آینده ای نه چندان دور مصاحبه ای خواهم داشت با این فرهنگی دلسوز .....
واینک خانم فاطمه حسن زاده پیوند مناسبی میان ایده خوب و سرمایه مالی به وجود آورده اند.ایده استقرار گالری عروس در شهر و جذب اعتبار مالی یکی از فامیل های درجه یک خود برای پویا نمودن جامعه بانوان در عرصه اقتصادی شهر .... تاسیس این گالری در قالب یک شرکت تعاونی برای به جریان انداختن سرمایه فکری و مالی بانوان (هرچند این بانوان اعضاء خانواده و دوستان صمیمی او هستند) ارزش کار را دوچندان نموده است.
بایدگفت این فعالیت با رویکرد سنتی جای تحسین و تشویق دارد،بگونه ایکه موجب احیاء آداب و رسوم اهالی شده و زمینه ترویج آن در میان غیر بومیان علاقه مند نیز فراهم می نماید.
در شهر بندرکنگ استفاده از سینی حناء بندان خاص عروس خانم نبوده بلکه آقا داماد نیز از این رسم بهره می جوید.محتویات سینی عبارتند از : ظرف حناء مزین شده با پولک و ... ـ یک ظرف شکلات و بادام رنگ شده (به رنگ سبز) ـ دو گلدان پراز گل ـ جاکلینکسی ـ بخور سوز (ترجیحا تمام وسائل به رنگ سبز و طلائی)
عروس خانم در روز حنا بندان لباسی به رنگ سبز می پوشد و گاها برای زنده نمودن آداب قدیم چادری که آنرا لیله العروس می نامند،به سر می کند(که البته آن موقع ها بااستفاده از سنجاق قفلی ! چادر را از قسمت فوقانی سر و صورت تا قسمت پایانی آن مسدود می کردند بگونه ایکه به وقت آوردن عروس به جایگاه دو نفر دست های او را بعنوان هدایتگر می گرفتند تا مبادا زمین بخورد چون عملا او جایی را نمی دید.آرایش عروس و رفتن او به ارایشگاه واژ های نامانوس بودند)جایگاه عروسی که در عکس مشاهده می فرمایید در شهر رایج نیست و اکثرا از تشک و پشتی کار شده با هنر گلابتون دوزی استفاده می نمایند.
روکش قرآن و جعبه دستمال کاغذی تزئین شده بوسیله گلابتون از وسایل متدوال در مراسم عروسی می باشند.هرگاه عروس خانم و آقا داماد را تا جایگاه همراهی می نمایند قرآن همراه با این روکش(نام رایج آن حفیظه است) را بر بالای سر آندو گرفته تا درطول زندگی حافظ و نگهدارشان باشد.
نتور کردن در فرهنگ بندرکنگ یعنی پاشیدن پول (به صورت سکه و اسکناس)ـ بادام رنگی (سبز)ـ*مشموم (برگ های درختچه ای شبیه به ریحان)-و گاهی گل کاغذی بر سر عروس و داماد. از آنجائیکه در سایر گویش ها کلمه نثور را هم شنیده ام با جستجو در فرهنگ معین به واژه نثار(آنچه که بر سر یادر پای کسی (عروس و غیره) بپاشند(از نقد و جنس)) رسیدم.البته امروزه شکلات ـ کاکائو ـ بسته های کوچک چیپس هندی به آن مجموعه اضافه می شود. حتی انها را در پارچه یا توری زیبا پیچیده و علاوه بر عروس و داماد بسوی مدعوین نیز می پاشند!(که البته خطرناک بودنش و ضربه دیدن سروصورت را شخصا تجربه نموده ام!خصوصا وقتی گیر موی سر دختر بچه ها و یا سایر بدلیجات فانتزی به آن بسته اضافه می گردد)... این سبدهای تزئین شده که به آن ((گُفه)) گفته می شود مخصوص قرار گرفتن نتور در ان است که باز از هنر گلابتون دوزی بهره گرفته شده است.
*مشموم:۱-بوییده شده،آنچه بقوه شامه احساس گردد. ۲-بوییدنی ۳-عطر(فرهنگ معین)