همانقدر که پَخمه و توسری خور بودن چندش آور است،خوی تند و حالت تهاجمی لفظی و فیزیکی داشتن نیز انزجار انسان را برمی انگیزد.
با توجه به ویژگی های خاص زنان و دختران در برخورد نرم،مهربان،صبورانه و باگذشت با یکدیگر، که اصول روانشناسی و نکات شرعی و عرف اجتماعی نیز آن را تایید می نماید،از جنس مونث این انتظار می رود که در رفتار و عکس العمل های او،گزینه برخورد فیزیکی بهیچوجه منظور نشود.
در اواسط سال تحصیلی که تقریبا پشت سرنهادیم،طبق معمول که وارد کلاس ... شعبه ... شدم،آنها را درحال نزاع،درگیری و حتی گریه و فغان ! دیدم...و خودم را دیدم که حرفها و اندرزهایم هیچ تاثیر و تغییری در رفتار آنان بوجود نیاورده است.از قوه قهریه استفاده کردم ! و به هیچکش اجازه گله،شکایت و فرجه درخواست قضاوت ندادم.با مشاهده سکوت و نظم حاکم بر کلاس،دویاره مهربان شدم ! فی البداهه تصمیم گرفتم این مشکل را با کمک خود آنان موشکافی و حل کنم.روش بارش فکری بهترین روش یود.
برروی تابلو نوشتم:سوال اول:تصور کنید شاهد ماجرای دعوای فیزیکی و یا همان حمله ور شدن و آسیب رساندن به یکدیگر هستید،می توانید دوطرف و یا دو گروه را حدس بزنید ؟
پاسخ ها:
*بچه های کوچک
*مرد ها
*آدمای دیوونه
*حیوانها
موارد فوق،پاسخ های صریح و معصومانه شاگردان من بود.هر چند برای نتجه گیری حقیقی از بحث،با اجازه خود آنها مورد *مرد هارا حذف کردم،ولی درگیری ذهنی خودم را نتوانستم متوقف کنم.اگر پدر،برادر و فامیل های مذکر که نقش قهرمان رویای دختران نوباوه ما را دارند،الگوی زنده و موردتایید دنیای آنان باشند،مهر تاییدی نیز بر گزینه برخوردهای فیزیکی و خشونت می خورد و این آغاز یک رفتار نابهنجار است،حتی برای پسربچه های مهربان و پرعاطفه ما...